Απολογισμός

Ο κύκλος ήρθε κι έκλεισε στο λασπερό σημείο

κι είναι το φι του χι πια έτοιμο για επιστροφή στο κρύο.

Είναι εν τέλη η Μαλαισία η πραγματική Ασία; (Malaysia truly Asia κατά το Live your myth in Greece!)

Για γρήγορα στο Εθνικό Μουσείο (Museu Negara) να μπουν οι εντυπώσεις σε μια σειρά!

Να πούμε του στραβού το δίκιο, δεν έχω απαντήσει τόσο μικτή, πολύχρωμη, πολυπολιτισμική χώρα.

Οι τρεις πυλώνες:

Η στήριξη σε 3 σημεία παρέχει την καλύτερη ευστάθεια. Αυτό το γνωρίζουν δα από τα σκαμπό μέχρι οι Κάτω Χώρες: οι τρεις πυλώνες!

Στη Μαλαισία οι τρεις πυλώνες (αν και όχι της ίδιας σημασίας) είναι οι τρεις εθνότητες: Μαλαίοι, Κινέζοι, Ινδοί.

Οι πρώτοι είναι οι ντόπιοι και πιο πολυπληθείς.

Οι δεύτεροι ήρθαν εδώ σαν έμποροι στη Μαλάκκα (τους άρεσε, εγκαταστάθηκαν, παντρεύτηκαν ντόπιες και γίνανε οι babas και nyonyas) ή εισαγόμενοι απ’ τους Βρετανούς στο βορρά για να εξάγουν τσίγκο και να κάνουν τη χώρα την πιο σημαντική τσίγκο-παραγωγική στην υφήλιο για να χουν να πορεύονται οι αποικιοκράτες.

Καθότι η εισαγόμενη εργατιά είναι μια απ’ τις πιο πετυχημένες ιδέες στην ανθρώπινη ιστορία (και δεν την εφυβραν ούτε οι Γερμανοί με τους Τούρκους/Έλληνες, ούτε οι Αμερικανοί με τους Ευρωπαίους, ούτε οι Βρετανοί με τους Πολωνούς, ούτε καν οι Έλληνες με τους Αλβανούς -να συνεχίσω;), οι Brits φέρανε και μερικά τσούρμα Ινδούς για δουλειά. Οι gastarbeiders ανά τον κόσμο μένουν και γίνονται οι της δεύτερης και τρίτης και νιοστής γενιάς, πολίτες. Κι έτσι ανακατεύτηκε η σούπα κι ήρθαν κι έγιναν ένα: Μαλαίοι + Λοιποί Ασιάτες = Μαλαισία.

Μέχρι να τους βάλουν στο μάτι οι Πορτογάλοι (1500 μεριά) είχαν τους σουλτάνους τους και ζούσαν σε σουλτανάτα. Οι ξένοι ήταν βασικά έμποροι που ρίξει άγκυρα κυρίως στη Μαλάκκα -λόγω της ευμάρειας που φέρνει η στενότης των νερών.

Υπό την Βρετανική Αυτοκρατορία ήταν όλοι τους λίγο-πολύ πληβείοι, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο.

Από τις επιχειρήσεις στα λιμάνια και τους φορολογικούς παραδείσους μέχρι την καλλιέργεια ρυζιού, καουτσούκ (η εκ Βρετανών κωλόφαρδη εισαγωγή καουτσουκό-δεντρων από τη Βραζιλία που έκανε το τετράτροχο όνειρο του κάθε δυτικού να τσουλάει σε λάστιχα προέλευσης Μαλαισιανής), την εξόρυξη τσίγκου και μετά το φοινικέλαιο, είχε δουλειά για μιλιούνια εργατιά.

Μετά την ανεξαρτησία τους το 1957 απ’ τους Βρετανούς (για την οποία- ειρήσθω εν παρόδω- διαπραγματεύτηκαν και δεν επαναστάτησαν), έγιναν τ’ αφεντικά οι Μαλαίοι, και οι λοιποί έμειναν οι παρακατιανοί.

Τις κοινότητες τις ξεχωρίζεις. Έχουν τις Αστόριες τους: little india, chinatown. Έχουν τα καρυ-φαγεία τους, τα κινεζο-φαγάδικα τους.

Έχουν και διαφορετικές θρησκείες και βέβαια διαφορετικούς ναούς και πολύ διαφορετική αισθητική:

Οι ντόπιοι, που ασπάστηκαν το Ισλάμ κάπου κατά τον 15ο αιώνα (γιατί ο Σουλτάνος της Μαλάκκας έκρινε σκόπιμο να μπει στο G-arab της εποχής και το προλεταριάτο βρήκε τη φιλοσοφία πιο δίκαιη σε σχέση με κάτι παγανο-σουλτανικά που φορούσε μέχρι τότε), έχουν κάτι μεγάλα τζαμιά καμαρ-ωτά, εκλεπτυσμένη γεωμετρική καλλιτεχνία και κρεμμυδωτούς θόλους και προσεύχονται σε ακριβείς χρονικές στιγμές της μέρας (η πρόβλεψη των οποίων θα έκανε κάθε αστρονόμο που σέβεται τον εαυτό του, τον de facto μουεζίνη στην πιάτσα).

Οι Κινέζοι, φαίνεται πως ήταν πάντα στο κάτω το σκαλί: στις χαμηλότερες δουλειές, στο ρίξιμο, ως που ήρθαν οι Ιάπωνες στον 2ο ΠΠ και έγινε ολίγον τι το της Ευρώπης με τους Εβραίους ( ε, όχι ακριβώς, αλλά..). Ο άξονας έσπασε, κάποιοι απ’ τους Κινέζους ήταν οι αντάρτες στη ζούγκλα, έκαψαν χωριά, έστειλαν οι Βρετανοί ενισχύσεις, υποστήριξαν την φιλικά προσκείμενη κυβέρνηση, ζητήθηκε απ’ τους αντάρτες να παραδώσουν τα όπλα, αυτοί δεν τα παρέδωσαν, έγινε ένα μπάχαλο, σώθηκε η χώρα απ’ τους κομουνιστές, τους εξόρισαν σε παραμεθόρια χωριά της Ταϊλάνδης-κάτσε! ποιανού ιστορία πιάσαμε τώρα!;

Μετά από καμιά δεκαετία άβολης συγκατοίκησης, έδειξαν οι ντόπιοι στους Κινέζους του Νότου την έξοδο, γεννήθηκε η Σιγκαπούρη και η ιστορία εξακολουθεί να γράφεται!

Αυτοί που παραμένουν είναι αρκετοί, οικονομικά μάλλον πετυχημένοι. Τρώνε ζεστό φαί 3 φορές τη μέρα, δεν πετάνε κανένα μέρος της κοτούλας, έχουν ναούς με δράκους, περίτεχνες ξυλόγλυπτες διακοσμήσεις και κρουστά που ηχούν παράταιρα σ’ αφτιά δυτικά, σοφούς γέρους, χοντρούς απογόνους και προσήλωση στις φατρίες τους.

Α ναι και οι Ινδοί, με μεγάλες οικογένειες, που τρώνε το φαγάκι τους από μπανανόφυλλα, αποκλειστικά με τα δάχτυλα που στο τέλος γλύφουν (γιατί, από πού νόμιζες βγήκε η έκφραση γλύφει τα δαχτυλα του!), ντυμένοι με παρδαλά μπατίκ, έχουν ναούς ακόμα πιο παρδαλούς στολισμένους με ζώα και ψάλουν μελωδίες που ακούγονται παράταιρες σε αφτιά κουρδισμένα επτατονικά

Ε ναι όλοι αυτοί ζούνε αρμονικά -όσοι μείνανε τουλάχιστον.

Με τους γείτονες, ε πες με ποιος στον κόσμο έχει καλούς γείτονες!

Οι Σιαμέζοι (Ταϊλανδοί) είχαν τα βόρεια διαμερίσματα υπό κατοχή ή έλεγχο και εδώ οι ντόπιοι πυρπόλησαν το ρύζι για να μην πέσει σε Σιαμέζικη κοιλιά).

Οι Φιλιππινέζοι ήθελαν το νησί απ’ απέναντι (ίσα με το μισό έδαφος της χώρας). Φαίνεται να αρκέστηκαν να γίνουν καινούργιοι gastarbeiders στην τουριστική βιομηχανία.

Με τους Ινδονήσιους τσακώθηκαν για κάποια νησιά. story of my world!

Πάντως επί του παρόντος ζούν αρμονικά, έχουν ξεχάσει από καιρό την οικονομική κρίση της ΝΑ Ασίας των αρχών της χιλιετίας, ράβουν τα ρουχαλάκια σου, τυπώνουν τα τσιπάκια σου, αγωνίζονται για μια θέση στον τουριστικό ήλιο, κυνηγούν την goldman sucks (yes it does) για ένα σκάνδαλο δισεκατομμυρίων, κι ανέστησαν προ εξαμήνου τον δρ Μ- τον μεγάλο πατερούλη- για ν’ αναστήσει κι αυτός με τη σειρά του τη χώρα!

Ο κόσμος είναι γενικά πράος και φιλικός. Είναι άμεσος και ευθύς με μια λοξή ματιά με χιούμορ.

selamat jalan!