Mindelo την Κυριακή

Residential Rayar

Στον ξενώνα μας υποδέχεται η χαμογελαστή Μαργαρίτα. Αφού μας άλλαξε την κράτηση 2 φορές, έχει μείνει χωρίς δωμάτια και μας δίνει τη γκαρσονιέρα για την ίδια τιμή. Η τοπική είναι 2 ώρες νωρίτερα, που μεγαλώνει τη μέρα αναπάντεχα.

Βόλτα στο Mindelo

Στις περιδιαβάσεις μας στο Mindelo συμπέσαμε μ' ένα γκρουπ Γάλλων -με ξεναγό. Έτσι είναι αυτοί οι καλλιεργημένοι και διαφωτισμένοι. Ακαδημαϊκή προσέγγιση των πάντων!

Ένα κομμάτι το περπατήσαμε μαζί, μέχρι που. αναγκαστήκαμε να στρίψουμε μη μας κατηγορήσουν και για υφαρπαγή πνευματικής περιουσίας

Ο Αχιλλέας

Πήραμε την ανηφόρα- καθότι αυτή πάντα χει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Από το μαγαζάκι της γωνίας ξετρύπωσε ο Αχιλλέας, ο 45αρης, ολίγον τι τύφλα και πολύν τι φιλικός. Στην αναζήτηση του σε ποια γλώσσα να μασλατίσουμε, προκύπτει ο Αχιλλέας, με άνετη την ολλανδικήν! 14 χρόνια στο Rotterdam, με την παρεμφερή ποδοσφαιρική υποκουλτούρα, 2 παιδιά με συμπατριώτισσα, η οποία τού δωσε μια με τη φτέρνα -που έμεινε στην ιστορία ως η επώνυμη- και βρέθηκε ο Αχιλλέας, χωρίς ζωή, πίσω στο cabo verde, να τα τσούζει.

Ο Αχιλλέας φαίνεται αντιπροσωπευτικός caboverdiτης. Εδώ κατεβάζουν το grogue (brandy) σα να ναι νεράκι, η μάλλον ελλείψει νερού. Όπου ο φτωχός κι η μοίρα του. Δεν τους φτάνανε η ανομβρία, οι λιμοί, οι πορτογάλοι, οι αγγλογάλλοι, πνίγονται στο grogue (η μοναδική σχεδόν καλλιέργεια στα νησιά είναι τα ζαχαροκάλαμα που τα ξεζουμίζουν να βγάλουν το grogue. Τέτοια ήταν η εξάρτηση τους που σ έναν απ τους λιμούς λόγω παρατεταμένης ανομβρίας, εισήγαγαν ζαχαροκάλαμα! )

Και να σου οι Γάλλοι, αυτή τη φορά να μας ακολουθούν πρόσω ολοταχώς για να χωθούν σε ταβερνείο της Άνω Πόλης που τους περιμένει μετά μουσικός και οργάνων.

Το κιόσκι με τη μπάντα

Στην κατηφόρα μας τραβάει μουσική από μπάντα! Όντως, μια μπάντα παίζει στο κιόσκι της πλατείας ωραία κλασσικά danson, ίδια κι απαράλλαχτα λες κι είμαστε στην Λατινική Αμερική. Αλλά ελάχιστος ο κόσμος τριγύρω. Βέβαια, πριν κανα-δυό βδομάδες τελείωσε και το ξέφρενο, διάσημο τους καρναβάλι

Cafe Royal

Mετά από περιπλάνηση, βρισκόμαστε σε κεντρικό δρόμο, ακούμε μουσική και μπουκάρουμε στο cafe royal, ξεπεσμένων μπαγιάτικων μεγαλείων. Λίγα τραπέζια είναι γεμάτα, όλο με τουρίστες όμως. Το γκρουπάκι παίζει ωραίες μόρνες με φόντο μια μεγάλη τοιχογραφία της Cezaria. Και μετά το γυρνάει στις coradeiras, τα χορευτικά, και προτρέπει τους αχόρευτους τουρίστες να σηκωθούν να χορέψουν Και όντως, λίγο-λιγο σηκωθήκαμε όλοι και χορέψαμε κάτι σαν μερέγκε που δεν έχουμε ξαναχορέψει!

Όπως μάθαμε την επόμενη ήμερα, αυτό είναι το μαγαζί στο οποίο έπαιζε η Cezi, πριν να γίνει ντίβα -αν και ξυπόλητη- και μετοικίσει εις τους παρισίους.

Πέρα από το γενικότερο decadence του μαγαζιού, ήταν απογοητευτικό και το φαγητό. Φάγαμε κάτι χαζές σουπιές στιφάδο. Δεν είχε ψάρια. Ίσως να ταν η Κυριακή. Ίσως οι Κινέζοι Δώσανε -λέει- δικαιώματα αλίευσης στους Κινέζους. Ήρθαν το λοιπόν οι Κινέζοι, ξάφρισαν τον αφρό και σκούπισαν τον πάτο και μείνανε οι Caboverdiδες με τις ψαρόβαρκες στην άγκυρα

Στην επιστροφή στάση στην Ιταλική Ταβέρνα, όπου τραγουδάει μια κοπέλα συνοδεία ενός κιθαρίστα. Όταν τελειώνει η παράσταση έρχονται να τη συναντήσουν ο φίλος της, η μαμά (?) της με την κορούλα(?) της. Δύσκολο να συμπεράνεις τη σχέση τους από τις ηλικίες, με τα δυτικά δεδομένα.