Η πτήση

Κυριακή, 12 το μεσημέρι. Αναχώρηση της πτήσης. Χωρίς άλλη καθυστέρηση!

Ένα καλό κομμάτι της 6ωρης πτήσης για Sao Vicente, κουβέντα με τον Carlos, caboverdi-πορτογαλο, μηχανικό στα καράβια του Rotterdam, στο οποίο βρέθηκε όταν η αντίστοιχη πορτογαλέζικη εταιρία στην οποία δούλευε φαλίρισε, τις δοξασμένες μέρες του 2008.

Δουλεύει 3 μήνες στη θάλασσα και 3 γυρνάει στη γυναίκα του στο sao vicente, που είναι καθηγήτρια Γαλλικών και δεν έχει καμιά όρεξη να ξεκινήσει επιχειρηματικές περιπέτειες που ορέγεται ο Carlos (λέει να κάνει εισαγωγές μηχανές για ψαρόβαρκες, αλλά διστάζει). Αυτή η κουβέντα θα έχει ατελείωτες αναφορές σε όλο το ταξίδι.

Το sao vicente είναι ξερό - κατά τ αναμενόμενα. Αποχαιρετάμε τον Carlos και μπαίνουμε στην ουρά για visa. Κάμποσοι απ τους συνταξιδιώτες μας συνεχίζουν για τα νησιά κάτω απ τους αέρηδες, την Praia, με τα τουριστικά μεγαλο- συγκροτήματα. Οι περισσότεροι ταξιδιώτες είναι βέβαια Γάλλοι -για περπάτημα. Είναι μεγάλες παρέες ή ζευγάρια και μένουν αρκετό καιρό. 2 βδομάδες, έως και μήνα. Μετά έρχονται οι -πανταχού παρόντες- κατωχωρήτες. Απουσιάζουν παντελώς οι φίλοι μας οι της Γηραιάς Αλβιώνας και συναντήσαμε ελάχιστους Γερμανούς.