Δίδυμη πόλη -Georgetown

Ήταν το Georgetown, στα βόρεια της χώρας, στο νησί Penang που σκέφτηκε πρώτο να βάλει υποψηφιότητα για Unesco heritage site για να ξεφύγει απ' την μιζέρια και την κατρακύλα στην οποία το έριξε η .ανεξαρτησία. Είπαμε, η Μαλαισία είναι ένα τουρλού Malay, Ινδών και Κινέζων. Εδώ οι Κινέζοι ήταν πιο πολυπληθείς και το εθνικό συμφέρον επέβαλε την διπλή υποψηφιότητα με τη Μαλάκκα, πόλη πιο Μαλαική.

Μπερδεμένα πράματα, όπως σ' όλα τα μέρη του κόσμου όταν αυτοκρατορίες (εκ κατασκευής πολυεθνικές) δώσαν τόπο σε εθνικά κράτη.

——

Ο δρόμος από ΚΛ ως Penang είναι στρωμένος με τσίγκο μεταμορφωμένο σε στρογγυλεμένους λόφους.

Ο δρόμος μακρύς και το ταξίδι με λεωφορείο της γραμμής άνετο και τόσο φθηνό τόσο που ένα λάθος στην έκδοση εισιτηρίου για την ανάποδη διαδρομή δεν ανατινάζει τον προϋπολογισμό (13Ε το κεφάλι για μια διαδρομή Αθήνα-Θεσσαλονίκη). Ε τέτοιο μέρος τέτοια λάθη..

—-

Το Georgetown ήταν στα παιδικά του χρόνια ένας φορολογικός παράδεισος της Βρετανο-αποικιοκρατίας που φύλαγε τα βόρεια Μαλακανά στενά. Όποιος έρχονταν εδώ έκανε κομπόδεμα καλό. Και κυρίως οι Κινέζοι , που φαίνεται να κατέληξαν κάπως σαν τους Εβραίους της Ευρώπης φιλόπονοι και προκομμένοι μεν, παρίες δε.

Απ' τα κινέζικα, στην πόλη έμειναν περίτεχνοι ναοί και στοές

για να μπουν στην ruta touristica.

Έχει κι Ινδούς ναι! Κι αυτοί έχουν μια πολύ ενδιαφέρουσα συνήθεια: με το που πέσει το δείλι βγαίνουν στολισμένοι για κυνήγι. Στο δρόμο έχει το ένα δίπλα απ' τ' άλλο, μαγαζιά που μοιάζουν τα ταχυφαγίας. Σ' έναν μπάγκο ημικυκλικό, πίσω από κάγκελα κάθονται χρυσοθήτες κι απ την άλλη η στολισμένη οικογένεια χρυσοθήρων. Ο χρυσός ρέει, περνάει κάγκελα και σπάει σύνορα. Έτσι περνάν οι αξίες (μετάλλων κι άλλων) από γενιά σε γενιά. Εκτός από ταχυ-χρυσοπωλεία, αχανή υφασματάδικα και καρυ-φαγεία, έχει η πόλη απ' τους Ινδούς και ναούς παρδαλούς.

Απ' τους παρείσακτους έμειναν βέβαια αποικιοκρατών χαρές, ξενοδοχεία και και club, ενθύμια ανισοτήτων αλλοτινών καιρών το όνομα της πόλης μη εξαιρουμένου.

Αλλά απ' όλα τα είδη τυχοδιώκτες είχε ο μπαξές. Εδώ περίφημο ξενοδοχείο που φτιάξανε το 1885 κάποια αδέρφια Αρμένιων- ένα δείγμα μόνον της Αρμένικης οικονομικής δραστηριότητας στην πόλη.

Και επιπλέον, μουσουλμανικοί ναοί, σαν αυτόν πού ‘κανε δώρο η Εταιρία των Ανατολικών Ινδιών (και πάλι Αμστερνταμνέζικος δάκτυλος!)

Με την ανεξαρτησία είπε η μητέρα Μαλαισία τέρμα τα μαύρα κι έβαλε το Georgetown τις μαύρες πλερέζες. Μέχρι που το ανακάλυψαν οι τουρίστες και οι chipακι-καλιεργητές (ναι, εδώ μάλλον πρωτοχτύπησε η Intel καρδούλα του λαπτοπ σου!) Ρώτα την και θα σου πει: Made in Malaysia!

Πλάκωσαν και καλλιτέχνες νέας κοπής, μουραλίστας και άλλοι, κι έγινε ξαφνικά ο τόπος κάτι σαν η Φλωρεντία της Μαλαισίας (όπως θα πει ο τουρίστας του μέλλοντος).

Η παρούσα τοιχογραφία, η πιο φωτογραφημένη στην πόλη δια spray can του Λιθουανού(!) Zacharevic έχει μόνιμο μποτιλιάρισμα στο δρόμο μπροστά και μια ουρά τουριστών για το τρικάβαλο.

Τα ιδρυτικά κινεζοσόγια έχουν αυγατίσει και πλέον έχουν πιάσει από μια προβλήτα (jetty) το καθένα να πουλάν souvenir και να κινεζομαγειρεύουν.

Και οι 9 γέροντες πρόγονοι εξακολουθούν να παίζουν σκάκι και να φιλοσοφούν τα γιν και τα γιανκ της ζωής: