El Convento de Santa Catalina

7η μερα: Δευτέρα 10 Αυγούστου 2015, Αρεκίπα

Το μοναστήρι γυναικών της Αγ. Κατερίνας, στην καρδιά της Αρεκίπα.Χτισμένο με την χαρακτηριστική άσπρη πέτρα της Αρεκίπα (άριστης μόνωσης), βαμμένης σε φαντασμαγορικά χρώματα. Όμορφο, ήσυχο, ιδιαίτερο -όπως τα μοναστήρια, εν γένει.

Εδώ σταματάει η ομοιότητα με άλλα του είδους του, προδίδοντας τις προσδοκίες του επισκέπτη συμβατικού μοναστηριού. Κάθε άλλο παρά συμβατικό μοναστήρι είναι!

Μερικές δεκαετίες μετά την κατάκτηση (συγνώμη, ανακάλυψη!) του Περού, μια πλούσια χήρα Ισπανίδα της Αρεκίπα, που ήθελε την ησυχία και την καλοπέραση της (και πιθανώς επιθυμούσε να κάνει μια καλή επένδυση και να προστατεύσει την περιουσία της), έβαλε λυτούς και δεμένους και ίδρυσε το μοναστήρι. Κουβάλησε βέβαια τα παιχνίδια και τα τιμαλφή της και -καθότι ντόνα- κι ένα τσούρμο σκλάβες. Αμ πώς!

Σύντομα το μοναστήρι έγινε ο πλέον περιζήτητος προορισμός της θηλυκής αριστοκρατίας της περιοχής! Όποια νεαρά ήθελε να περνά ζωή -προσευχή- και κότα, και ν' αποφύγει τις κακοτοπιές ενός γάμου (εκείνη την εποχή και ο τοκετός ήταν ρώσικη ρουλέτα), έδινε μια προίκα, έφερνε και το ιδιαίτερο της προσωπικό κι έπιανε ένα κελί. Βέβαια στην αρχή περνούσε έναν χρόνο μαθητείας, στο τέλος του οποίου της ζητούνταν να αποφασίσει αν θέλει να μείνει. Ακόμα ψάχνουν τα αρχεία της μονής γι αυτές που αλλαξοπίστησαν!

Είχαμε μείνει στο κελί. Το κελί αποτελούνταν από κάποια βασικά (π.χ. ένα κρεββάτι εντοιχισμένο), συν μια τεράστια κουζίνα, με φούρνο και υποδομές σερβιρίσματος κάμποσων ψυχών!

Κουζίνα πλήρως εξοπλισμένη : συμπεριλαμβάνει όλες τις καυσοξυλο-συσκευές και υποδομές σερβιρίσματος όλης σας της παρέας. Βλέπει σε ακάλυπτο. Κεντρική περιοχή στο μοναστήρι

Στο κελί υπήρχαν κι όλα τ αγαπημένα αντικείμενα της μοναχής, κάποιες μάλιστα είχαν και πιάνο εισαγόμενο απο τις Λόνδρες, παρακαλώ! Κάθε κελί και κουζίνα, μπαλκονάκι, σαλονάκι. Κελί-condominium δηλαδή

Δίναν βέβαια τον όρκο της υπακοής, της πενίας και της παρθενίας. Κι έτσι ζούσαν βίο ανάλογο: Οι σκλάβες τους και υπάκουες ήταν, και πτωχές, και παρθένες! Οι μοναχές απ' την άλλη, ήταν όντως πολύ μοναχές -κάθε μια το τσανάκι της, με την κουζίνα της και τις σπεσιαλιτέ της. Αλλά συχνά πυκνά, κάνανε κάτι πάρτυ! μοναδικά-μοναχικά! Ζόρι η καλογερική!

Αίθριο, για περιπάτους.

Όλα αυτά κεκλεισμένων των θυρών. Από τις ελάχιστες φήμες που διαδόθηκαν ποτέ, μια ήθελε την μονή να είναι το πιο αριστοτεχνικό ζαχαροπλαστείο δυτικά του Αμαζονίου (με τον Τερκενλή στ' ανατολικά!). Μέχρι και τις μέρες μας αυτό παραμένει η παρακαταθήκη του μοναστηριού. Άλλοι αντέγραφαν βιβλία, άλλοι γράφανε ψαλμούς, άλλοι φτιάχνανε κρασιά, άλλοι μπύρες. Οι μοναχές, ψωμάκια, πιτούλες, πτι φουρ, πάστες και καναπεδάκια. Ο ιστορικός του μέλλοντος δεν θα μάθει ποτέ τίποτα παρά πάνω. Μοναχές τα φάγανε!

Κάποιες φαρμακόγλωσσες βρήκαν να πουν πως το μέρος είχε γίνει γυναικεία Βαβέλ. Κακεντρέχειες! Όσα δεν φτάνει η αλεπού. Πήγε κι ο αρχιεπίσκοπος επίσκεψη και φρικάρησε. Έβγαλε εγκύκλιο και περιόρισε τον αριθμό των σκλάβων σε . μία κατά κεφαλήν! Τις υποχρέωσε να αποκαλούνται και αδερφές, αντί για ντόνες! Έκλεισε και την επετηρίδα για 10 χρόνια! Κάτι πράματα!!! Έφτασε να τις ζητήσει να περάσουν και σε βίο κομμάτι πιο κοινοτικό. Ως εδώ και μη παρέκει! είπαν οι αδερφές που πήραν ανάποδες! Κι ο αρχιεπίσκοπος αναγκάστηκε σε παραίτηση.

Και γύρισαν τα χρόνια και καταλύθηκε η σκλαβιά και λύσανε τις σκλάβες. Και με τον καιρό, οι εκτός (μοναστηριού) άρχισαν να περνάν καλύτερα απ' τις εντός. Κι επί τ' αυτά, το 1970, οι μοναχές -που θέλησαν κι αυτές ηλεκτρικό ρεύμα και τρεχούμενο νερό- άνοιξαν το μοναστήρι σε επισκέπτες να χρηματοδοτήσουν τα έργα. Κι έτσι σήμερα, οι τουρίστες κάνουν ουρά και πληρώνουν εισιτήριο της τάξης του Rijksmuseum κι οι μοναχές κάνουν πλέον τις μοναχές!

Και μάλιστα με την βούλα!

Τουριστική επιχείρηση με αναγνώριση.