Ο λούστρος του Cusco

11η μέρα: Παρασκευή 14 Αυγούστου 2015: Κούσκο

Cusco: τι πόλη! Φτιαγμένη για πρωτεύουσα μιας μεγάλης αυτοκρατορίας. Και όντως ήταν η πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας των Ίνκα. Χτισμένη να αντικατοπτρίζει τον νυχτερινό ουρανό. Το όνομα σημαίνει ομφαλός της γης. Κι όταν πρωτοφτιάχτηκε είχε το σχήμα πάνθηρα, του ιερού ζώου των Ίνκα.

Με πέτρες γιγαντιαίες, ιερές, σμιλεμένες στην τρίχα, έτσι που να στοιβάζονται και να σφηνώνονται ακριβώς η μία στην άλλη χωρίς να χρειάζεται οποιουδήποτε είδους λάσπης -τσιμέντου και μην χωράει ανάμεσα τους ούτε τρίχα!

Η ιστορία τις δικαίωσε. Σε μια περιοχή με τόσους συγκλονιστικούς, καταστρεπτικούς σεισμούς, αυτές -μόνον- έχουν μείνει όρθιες.

Οι Ισπανοί -αφότου κατόρθωσαν να κυριεύσουν το Κούσκο- χτίσανε από πάνω.

Η πρώτη θέα της πλατείας των Όπλων (Plaza de Armas, όπως λέγονται λίγο-πολύ όλες οι κεντρικές πλατείες πόλεων σε όλη την Ισπανική κατάκτηση), το βράδυ, έχει κάτι απο κοσμικό δέος. Είναι απλωμένη και ανοιχτή, με πλήθος κτήρια της αποικιοκρατίας τριγύρω. Ο καθεδρικός -βεβαίως επιβλητικός- και στις άλλες τρεις πλευρές διοικητικά κτήρια με καμάρες. Πίσω της, λόφοι χτισμένοι μέχρι ψηλά, τα φώτα τους σα να αναπαράγουν το δικαιωματικά αστρικό υπόβαθρο της πόλης.

Μένουμε στην Recoleta, τον πιο ατμοσφαιρικό ξενώνα όλου του ταξιδιού. Έχει διακόσμηση σαν από παραμύθι με μάγισσες.

Ο δρόμος για το κέντρο είναι στο μεγαλύτερο του κομμάτι καλντερίμι, στενός, να περνάει ένα αυτοκίνητο (μα τι δουλειά έχει εδώ αυτοκίνητο!;) κι ένας πεζός. Ο αυτοκινητόδρομος είναι μονοδρομημένος, το πεζοδρόμιο. δυστυχώς όχι! Κάθε φορά που εμφανίζεται πεζός στην αντίθετη κατεύθυνση, πρέπει να πάρεις μια απόφαση: είτε την γενναία να κατέβεις στο καλντερίμι, ή αλλιώς την αντικοινωνική να μείνεις και ν΄ αναγκάσεις τον άλλον να κατέβει. Οι σκύλοι του Κούσκο πάντως παίρνουν την μέσα πλευρά Μέχρι να διασχίσεις τα περίπου 200μ, έχεις τσιτώσει απ' την αδρεναλίνη, έχεις ξανα-εκτιμήσει την άπειρη σου τύχη να είσαι -ακόμα- ζωντανός!

Στο παγκάκι της πλατείας, ο λούστρος επιμένει πως τα παπούτσια χρειάζονται ένα λουστράρισμα -για 1 σολ. Πιάνουμε κουβέντα. Είναι ντόπιος, μιλάει Ισπανικά και λίγα Quechua (κέτσουα). Το πρωί δουλεύει σε κατασκευαστικά έργα του δήμου, το βράδυ λούστρος στην πλατεία. Μένει στο Poroy, έναν απ τους λόφους του τοπίου, που απο μακρυά μοιάζει να ανήκει στ΄ άστρα. Έχει μια κόρη ενός χρόνου. Περίμενε πως η οικογενειακή ζωή θα ‘ταν όλο χαρά, αλλά λυγίζει απ το βάρος της ευθύνης. Το όνειρο του είναι να βγάλει άδεια οδήγησης, να πάρει αυτοκίνητο, να μην χρειάζεται να φύγει απ' την πλατεία με το τελευταίο collectivo (μικρά λεωφορειάκια για τις μετακινήσεις του πόπολου). Διάφορα από το Άμστερνταμ του φαίνονται περίεργα -όπως ας πούμε τ΄ ότι δεν έχει λούστρους!

Ποτέ παπούτσια μας δεν έτυχαν τέτοιας περιποίησης. Έτοιμοι για τη discoteca!

Πέφτει μια τουφεκιά, μετά κι άλλη, και τρίτη. Έχει λειτουργία ο καθεδρικός, λέει. (Προφανώς παράδοση της ισπανοκρατίας.)

Τι δεν κατάλαβες?