Ταξιδευτές-συνοδοιπόροι

Έχει απ όλα τα σχέδια.

Έχει πλάκα που σε τέτοια μεγάλα ταξίδια εξερεύνησης, γνωριμίας μιας χώρας, τα δρομολόγια πολλών συμπίπτουν, ή έχουν σημαντική επικάλυψη. Καταλήγεις να συναντάς τους ίδιους σε κάμποσα μέρη. Καμιά φορά αρχίζεις και να τους χαιρετάς. Αναπτύσσεται φορές μια συντροφικότητα, τόσο γνήσια, όσο και παροδική, ειδικά όταν συναντάς ταξιδευτές (αντί για τουρίστες) σε μέρη που απαιτούν ιδιαίτερο κόπο.

Έτσι ανταλλάξαμε μερικές κουβέντες, στην κορυφή του αμμόλοφου στην Ίκα, με τον Άγγλο που προσφέρθηκε να μας στείλει φωτογραφίες που από μόνος μας είχε τραβήξει καθώς ανεβαίναμε την ράχη του μεγάλου αμμόλοφου. Βέβαια κι εμείς τον είχαμε φωτογραφήσει κι ακολουθήσαμε το παράδειγμα του ν' ανέβουμε. Όλοι βγάζαμε φωτογραφίες άλλων ν ανεβαίνουν! Φαίνονται οι άλλοι τόσο εντυπωσιακοί στην απόσταση και αναδεικνύουν το γιγαντιαίο των λόφων!

<img src="../../../images/2015/08/P1020399.jpg" title="P1020399" width="500" wp-image-1041">

Και πιάσαμε κουβέντα με τον Ιταλό που ακολούθησε και έβγαζε εκστασιασμένος φωτογραφίες από μια θέα μοναδική στον κόσμο. Ερασιτέχνης φωτογράφος, που καμιά φορά κιόλας φωτογραφίες του δημοσιεύονται.

<img src="../../../images/2015/08/P1020402-e1443360004738.jpg" title="P1020402" width="375" wp-image-1042">

Ταξιδευτές μοναχικοί. Κάμποσοι απ αυτούς και στο Colca Canyon. Στις μακρινές και δύσκολες διαδρομές, με μεγάλες υψομετρικές διαφορές. Καλύπτουν έδαφος. Πιάνουν καμιά φορά κουβέντα με άλλους. Ταξίδι της έξω- και ενδο-σκόπησης. Μοναχικότητα από επιλογή, ή από ανάγκη. Σίγουρα μπορείς να κάνεις όλα όσα θέλεις. Αλλά, όχι περισσότερα

Σε λίγες περιπτώσεις οι ταξιδευτές είναι ομάδες. Π.χ. οικογένειες (και σ΄ αυτήν την περίπτωση είναι σχεδόν κατά αποκλειστικότητα Γάλλοι αυτοί έχουν την περιέργεια, τον ενθουσιασμό και την πεποίθηση πως τέτοια ταξίδια έχουν αξία κι επιπλέον σηκώνουν κακουχία και δεν την βρίσκουν κακή για τα μανάρια τους). Ή παρέες -συνήθως αγοριών,άλλοτε μεικτές. Ταξίδι της διασκέδασης, της πλάκας, των συμβιβασμών, των ακραίων ρυθμών.

Πιο συχνά οι ταξιδευτές είναι ζευγάρια. Και στο Περού, πολύ συχνά νεαρών γυναικών. Ταξίδι της μοιρασιάς. Και του εμπλουτισμού της εμπειρίας μέσα απ τους ορίζοντες του άλλου.

Στην Λατινική Αμερική συναντάει κανείς συχνά κόσμο που μιλάει κουτσά-στραβά Ισπανικά. Ή μάλλον προσπαθεί να μιλήσει Ισπανικά, σε όλα τα επίπεδα επιδόσεων. Κι αυτό με μια δόση υπερηφάνειας να συνεχίζεις να προσπαθείς να συνεννοηθείς στα Ισπανικά και να επιμένεις ακόμη κι όταν σου μιλάν σε αποδεκτά Αγγλικά. Και ζορίζεσαι μπροστά στο γκισέ των εισιτηρίων λεωφορείων, ιδροκοπάς στο skype με το ξενοδοχείο, γλωσσεύεις την μπέρδα σου στον δρόμο ζητώντας οδηγίες, ή κάνεις τον σερβιτόρο να σκάει στα γέλια μ' αυτό που του ζήτησες. Αλλά, δεν το βάζεις κάτω, ρίχνεις πεταχτές ματιές στο λεξικό κι επαναλαμβάνεις αμέσως ότι καινούργιο ακούσεις απ' τους ντόπιους και προπαντός, απαιτείς να σου μιλάν Castillano!

Είναι αξιοπερίεργο πως πάντα -μα πάντα!- την προσπάθεια συνεννόησης στα Ισπανικά την κάνουν γυναίκες! Αυτό δεν είναι στατιστική, είναι νομοτελειακό! Τελικά είναι στα γονίδια τη γλώσσα τη μαθαίνουμε απ' τη μαμά!