Paracas: Μιά έρημος στην αγκαλιά του Ειρηνικού

3η μέρα: Πέμπτη 6 Αυγούστου 2015, Παράκας

Ένα χωριό αποκλειστικά για τουρίστες: ξενοδοχεία, ταβέρνες στην σειρά σ έναν κόλπο του Ειρηνικού. Στάση για μια βραδιά στο hostal Brisas de la bahia (τ΄ αεράκι του κόλπου). Το αξιοθέατο: ο εθνικός δρυμός, έρημος δίπλα στον Ωκεανό.

Μια σαγηνευτική διαδρομή με ποδήλατο (mountain bikes) σε λόφους σοκολατένιους και πασπαλισμένους με άχνη (cerro colorado). Η έρημος ζέχνει πολύτιμα μέταλλα που την χρωματίζουν.

Πρώτη φορά ποδήλατο σε συνθήκες εδάφους mountain bike. Και η θέα εξωτική. Μια γύρα ~25 χλμ, απόγευμα, με ήλιο (επιτέλους) και αεράκι.

Δίπλα μας γλάροι αυτοί οι ίδιοι που φέραν κάποτε τον πλούτο και λίγο παραπέρα κάτι όμορφα πουλιά και άλλα, άγνωστα!

Τα Περουάνικα νερά είναι τα πιο πλούσια νερά σε ψάρια στον κόσμο όλο. Πρώτες σε πληθυσμό οι αντζούγιες (που ταίζουν τους γλάρους θυμήσου!) και διάφορα μεγάλα ψάρια (π.χ. αυτό που φάγαμε τις προάλλες δεν ήταν ξιφίας, παρά, lenguado, ψάρι μεγάλο απ τα μέρη της Αργεντινής -γλώσσα που λέει ο μεταφραστής πάντως, δεν είναι!). Ο λόγος αυτού του πλούτου είναι το ψυχρό ρεύμα του Humbolt τα πιο κρύα παράκτια νερά. Όταν ξεχνάει να έρθει το Humbolt, γεννιέται το El Niño, άγριο κι ατίθασο φέτος είναι η χρονιά του.

Και μια μεγάλη αποικία φλαμίνγκο!

Το χωριό ζει αποκλειστικά απ' τον τουρισμό. Οι αμέτρητες παραλιακές ταβέρνες είναι άδειες. Σύμφωνα με τον ξενοδόχο μας, η κίνηση είναι πεσμένη. Καταλήγουμε σε μια πρόχειρη ψησταριά για φτηνό, νόστιμο κι άκρως δημοφιλές κοτόπουλο στα κάρβουνα. Η ψησταριά είναι στημένη στην είσοδο ενός δωματίου, μια ντόπια ψήνει αρειμανίως, η σαλάτα προ-κομμένη, δίπλα, μέσα σε λεκάνες. Κατάσταση για πεινασμένους πένητες. Ότι πρέπει δηλαδής!