Ollantaytambo: ατόφια Ινκάνικη πόλη

18η μέρα, Παρασκευή 21 Αυγούστου, Ογιάντα-ι-τάμπο

Το Κούσκο ήταν η καρδιά της ειδωλολατρικής αυτοκρατορίας και οι Ισπανοί φροντίσανε να την ξεριζώσουν επιμελώς, η τουλάχιστον να την θάψουν, χτίζοντας τον έναν καθεδρικό πάνω στον άλλο στο κέντρο της πόλης. Μπορεί το γενικότερο οικοδομικό πλάνο και τα κυκλώπεια τείχη των Ίνκα να έχουν μείνει, το skyline όμως έχει αλλάξει για πάντα.

Μια πιο αυθεντική αίσθηση αστικής ζωής βρίσκεις στο Ολιάντα-ι-τάμπο, την πιο απομακρυσμένη κωμόπολη της Ιερής Κοιλάδας του ποταμού Ουρουμπάμπα, και τελευταίο σταθμό πριν την ακρόπολη του Μάτσου Πίκσου. Το μέρος είναι μικρό. Οι Ίνκα δεν ήταν των πόλεων. Ο περισσότερος κόσμος ζούσε στις εξοχικές καλύβες δίπλα στις πεζούλες του. Στις πόλεις συνωστίζονταν οι γραφειοκράτες της αυλής, δημόσιοι υπάλληλοι, εφοριακοί.

Παρά το αυθεντικό του χωριού, η σχετικά πρόσφατη απόφαση του σιδηρόδρομου να κάνει στάση του τρένου εδώ για το Μάτσου Πίκσου έχει αλλάξει την εικόνα και την οικονομία. Οι περισσότεροι κάτοικοι (πολύ πάνω του 60% του Κούσκο) ζουν από τους τουρίστες που σταματούν εδώ για να γλυτώσουν κάτι πενταροδεκάρες απ' το τσουχτερό σιδηροδρομικό εισιτήριο, αλλά και για να επισκεφτούν τα εδώ και γύρω αρχαία.

Όταν έφτασαν οι Ισπανοί στο Κούσκο, η αυτοκρατορία ήταν γονατισμένη λόγω της επιδημίας (μάλλον ιλαράς) που είχε φτάσει με τους πρώτους κονκισταδόρες στην ήπειρο κι είχε καθαρίσει κάπου το 50% του πληθυσμού(!) και βέβαια λόγω του εμφύλιου στον οποίο είχαν επιδοθεί οι δελφίνοι Ίνκα. Ωστόσο, δεν είναι πως οι ντόπιοι σκύψαν το κεφάλι και δέχτηκαν να γίνουν παέγια προς βρώσιν. Ένα ανδρείκελο που διόρισαν οι Ισπανοί σαν Ίνκα, αφού πήγε για τα 2 πρώτα χρόνια με τα νερά τους, ξεκίνησε επανάσταση.'Ένα πρωί ξύπνησαν οι Ισπανοί στο Κούσκο πολιορκημένοι. Μέχρι να μαζέψουν ενισχύσεις, ο Μάνκο (ο εγκάθετος που λέγαμε) την έκανε για το φρούριο του Ollantaytampo. Οι Ισπανοί όταν το είδανε τρόμαξαν -και μόνον στη θέα του. Δεν κατάφεραν ποτέ να πατήσουν το κάστρο, αλλά ο Ίνκα αποφάσισε ότι το παιχνίδι ήταν χαμένο σε βάθος χρόνου και το εγκατέλειψε. Η συνέχεια, γνωστή.

Τους Ίνκα δεν τους φόβιζε ούτε πλαγιά ούτε πέτρα. Κι από ράχες άλλο τίποτα. Σε κάθε ράχη έσπρωχναν πέτρες βαριές, ασήκωτες.

Η πόλη είναι όλη καλντερίμι με χτισμένες υδροροές, στις οποίες τρέχει ακόμη νερό.