Η κάθοδος των Δωριαίων: Cova de Paul

Cova de Paul

Το ξεκίνημα μας είναι σχετικά αργό με το πρωινό, την ψιλή κουβέντα με τους Ολλανδούς συγκάτοικους, την αναζήτηση μεταφορικού μέσου και την αγορά προμηθειών. Εν τέλη, παίρνουμε ταξί για cova de Paul για 2200 (μετά από παζάρια από τα 3000).

Ο οδηγός μας μας ξεναγεί σε πολύ καλά Γαλλικά. Τελικά, στο Sao Antao, τα Γαλλικά είναι εκ των ουκ άνευ (πέρα από την καθομιλούμενη Kriollu και την επίσημη Πορτογαλική). Αυτός κατάγεται απ το Sao Vicente, αλλά ήρθε εδώ πριν 5 χρόνια για τη δουλειά. Αγαπάει αυτό το νησί γιατί είναι πράσινο σε αντίθεση με τα υπόλοιπα.

Ο κρατήρας

Μας αφήνει στον κρατήρα, στην αρχή του μονοπατιού, κλείνοντας rendez vous για αύριο, για την επόμενη διαδρομή (για το οποίο πολύ αμφιβάλουμε).

Η παλιά λάβα έχει μετατρέψει τον κρατήρα σε μια εύφορη λεκάνη, με διάφορες καλλιέργειες (αν και αυτήν την εποχή λίγα φυτρώνουν.) Γύρω το μονοπάτι είναι γεμάτο ολάνθιστες μιμόζες.

Το σύννεφο γεμίζει τον κρατήρα σαν αφρός capucino -να τον πιεις στο φλιτζάνι. Από δω η κατάβαση ως την παραλία έχει υψομετρική διαφορά 1500 μέτρα(!) σε μια διαδρομή καμιά 20αρια χιλιόμετρα. Σύμφωνα με τον οδηγό θα πάρει κάνα 5ωρο.

Κατάβαση

Στην αρχή η κατάβαση είναι τόσο απότομη που ‘ναι καλύτερα που είμαστε μέσα στο σύννεφο και δεν βλέπουμε το βάραθρο κάτω. Το μονοπάτι είναι παντού καλντερίμι. Σε κάποια στροφή έχει μια ομάδα ντόπιων που επισκευάζουν το μονοπάτι. Μπα, μάλλον είναι τουρίστες που παράβηκαν τον κώδικα του καλού πεζοπόρου και τους ρίξανε στα καταναγκαστικά έργα -όπως την Τερεζίνα!

Το μεγαλύτερο κομμάτι το κάνουμε πότε προσπερνώντας, πότε προσπερνούμενοι από ένα γκρουπ 5 Γάλλων με ντόπιο οδηγό. Κάποιοι μας έχουν προσπεράσει πιο νωρίς πηγαίνοντας γρήγορα. Η κλίση είναι μεγάλη και τα δάχτυλα χτυπούν στα παπούτσια.

Τα χωριά της κοιλάδας

Μετά κατάβαση κάπου 850 μέτρα συναντάμε το πρώτο χωριό. Έχει φυτείες καφέ και ζαχαροκάλαμων. Αν εξαιρέσεις το προεκλογικό Datsun της Κριόλλας, μάλλον ήσυχα είναι. Υπάρχουν κι άλλοι καταυλισμοί στον δρόμο. Σ ένα χωριουδάκι έχει και εργοστάσιο-αποχυμωτή ζαχαροκάλαμων. Όλο το χωριό μυρίζει grogue (το οποίο, μην παραλείψουμε να πούμε, είναι σαν καθαρό οινόπνευμα εντριβής). Μακρύς δρόμος που μπλέκεται με τα μονοπάτια του νου και κουβέντες για εναλλακτικές θεωρίες βαρύτητας και σκοτεινή ύλη.

Φτάνουμε αισίως στο Paul, 6 ώρες μετά την εκκίνηση, κατάκοποι, με πονεμένα πόδια, κάποια πληγωμένα δάχτυλα, αλλά χωρίς τραυματισμούς (τους οποίους φαίνεται να κουβαλούν συνοδοιπόροι). Γενικά είναι ψυχρά. Επιστρέφουμε στο Punta do sol με aluger και μετά το μπάνιο, κουκούλωμα και ύπνος από τις 8:00!