Η κορύφωση: Machu Picchu

17η μέρα, Πέμπτη 20 Αγούστου 2015, Μάτσου Πίκτσου.

Η συμβουλή είναι: πρέπει οπωσδήποτε να το δεις! Είτε στη δώσει άτομο, είτε τουριστικός οδηγός, ή λίστα του τι να δεις πριν πεθάνεις! Την ακολουθεί ο καθένας που θα βρεθεί στον πειρασμό. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που πολύς κόσμος είναι διατεθειμένος να περπατήσει μερόνυχτα, πάνω κάτω στις Άνδεις (το περίφημο μονοπάτι των Ίνκα) για μια ιδιαίτερη προσέγγιση της χαμένης πόλης των Ίνκα. Το όνομα της: Μάτσου Πίκτσου, το παλιό βουνό.

Η πόλη, χτισμένη στην κορυφή ενός βουνού κάπου στα 2500μ υψόμετρο και περιστοιχισμένη από πολλές ψηλότερες επιβλητικές κορυφές, είχε εγκαταλειφθεί απ' τους Ίνκα τον καιρό που βρέθηκαν στα πέριξ οι Ισπανοί. Οι Ευρωπαίοι παρέμειναν στα πέριξ μιας και βρίσκεται στις παρυφές της ζούγκλας. Μέχρι που το 1911, την ανακάλυψε -ρωτώντας τους Ινδιάνους της περιοχής!- ένας Αμερικανός που αργότερα απαθανατίστηκε στον χαρακτήρα του Indiana Jones.

Δεν πήραμε το μονοπάτι των Ίνκα! Όχι γιατί έχει περπάτημα 4 μέρες, με 3 νύχτες κατασκήνωση στα βουνά. Ούτε γιατί η διαδρομή είχε αναβάσεις/καταβάσεις υψομετρικής διαφοράς 1000 μέτρων την μέρα. Ούτε επειδή δια την τιμήν να περπατήσεις το ιερό μονοπάτι στάζεις 800 ευρά και βάλε, το κεφάλι. Ούτε ακόμη γιατί μισθώνεις ανθρώπους να σου κουβαλάν τα προς το ζειν (σκηνή, φαγητά και την φύρα σου). Ο λόγος, πολύ πιο πεζός: αυτήν την διαδρομή πρέπει να την κλείσεις κάπου 9-12 μήνες πρωτύτερα!

Εμ, όλοι θέλουν να το δουν και φαίνεται πως όλοι θέλουν να τα φτύσουν, πριν το δουν! Την τελευταία δεκαετία άλλαξε το σκηνικό άρδην. Από κει που ήταν ελεύθερο να μπουν στο μονοπάτι όσοι ήθελαν, μπήκε όριο πεζοπόρων: 1500, μετά 500 και τώρα πια 200 τη μέρα. Είναι τέτοια η ζημιά στο μονοπάτι, που συχνά ακούγεται στα νέα πως θα κλείσει. Απ' την άλλη, τα έσοδα είναι τόσο υψηλά και τόσο σημαντικά για την τοπική (και εθνική) οικονομία που δεν πρόκειται να βγει απ' τον τουριστικό χάρτη. Για τους πολλούς που δεν παίρνουν το μονοπάτι των Ίνκα, η επιλογή είναι το πολύ τσιμπημένο εισιτήριο με το τραίνο για Aguas Callientes. Κι από κει ανάβαση.

Έτσι λοιπόν:

Εγερτήριο στις 4:00, το χάραμα και στην αρχή του μονοπατιού στις 4:40. Είναι σκοτάδι πίσσα, αλλά είναι πολλοί αυτοί που ξεκινούν νωρίς για να βρεθούν στον αρχαιολογικό χώρο με την ανατολή, στις 6:15. Η γέφυρα που χωρίζει το χωριό απ' το μονοπάτι μένει κλειδωμένη ως στις 5:00. Πιο νωρίς δεν μπορείς να ανέβεις όσο και να το θέλεις.

Ο δρόμος δεν είναι μόνον σκοτεινός, αλλά και ανηφορικός -πολύ! Οι παρέες που μας προσπερνάν (γιατί κανέναν δεν προσπερνάμε!) κουβαλάν δυνατούς φακούς που χαλάν πολύ την όλη ατμόσφαιρα μυστηρίου. Το μονοπάτι κόβει στη μέση τα στριφογυρίσματα του δρόμου που παίρνει το λεωφορειάκι.

Ναι μπορείς να κάνεις τη διαδρομή και με λεωφορειάκι (για $12), αλλά εντάξει, ποιο το όφελος; Εν τέλη μπορείς να δεις και το Mάτσου Πίκτσου στην TV. Στον δρόμο αρχίζουν να φαίνονται οι όγκοι των βουνών που μας περιτριγυρίζουν καθώς παίρνει να φωτίζει.

Οι γρήγοροι κάνουν αυτήν την διαδρομή σε 1.5 ώρα. Κάποιους άλλους τους παίρνει 2. Στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου συσσωρεύονται μιλλιούνια. Ναι, το μνημείο κινδυνεύει απο την πολυκοσμία. Απ' τους τόσους που πατάν το έδαφος, που καρφώνουν τα μπατόν τους, που πατάν έξω απ' τα δρομάκια, που αφήνουν κάνα σκουπίδι στην διαδρομή. Αλλά αυτά τ΄ ακούω ολίγον τι βερεσέ. Στην πόρτα του αρχαιολογικού χώρου υπάρχει το ξενοδοχείο πολυτελείας! Και μπορείς να έρθεις εδώ και με ελικόπτερο! Χαλόοοοοοοου!!! κυρία Unesco! να πούμε τα πράματα με τ΄ όνομα τους, μήπως!;

Τέλος πάντων, είναι μια θέα συναρπαστική. Παρόλ΄ αυτά το πλήθος σε ξενερώνει. Πριν να περπατήσουμε στον αρχαιολογικό χώρο, παίρνουμε μονοπάτι που ανεβαίνει πιο ψηλά. Εν τέλει, οι φωτογραφίες του Mάτσου Πίκτσου είναι θεαματικές -από απόσταση.

Αυτά τα μονοπάτια είναι γεμάτα σπάνια λουλούδια. Μόνον οι ορχιδέες εδώ κυκλοφορούν σε καμιά εκατοστή είδη.

Τραβώντας την ανηφόρα, παρασυρμένοι απ' το πλήθος και συνεπαρμένοι απ' το τοπίο συνεχίζουμε για να καταλήξουμε στην πύλη του Ήλιου.

Χμ. και η θέα ωραία και η διαδρομή εξαντλητική, αλλά έχει πάει 9:30 κι υποτίθεται πως έχουμε πληρώσει είσοδο (και κλείσει το εισιτήριο 3 μήνες πριν) στο μονοπάτι του . βουνού στο οποίο πρέπει να έχουμε μπει πριν τις 11:00!!! Πανικός και επιστροφή πετώντας στην διασταύρωση για το βουνό του Mάτσου Πίκτσου . Μπαίνουμε στο μονοπάτι στις 10:20, με αύξοντα αριθμό 349, αλλά κατάκοποι και με λίγες αντοχές. Έχουμε μέχρι τις 12:30 να φτάσουμε στην κορυφή του βουνού που είναι στημένη η σημαία (κι απ όπου έχουν τραβηχτεί οι γνωστές και μη εξαιρετέες φωτογραφίες). Όσο πάει κι η ανηφόρα γίνεται πιο απότομη, υπάρχουν όλο και περισσότεροι που επιστρέφουν (το διπλό ρεύμα δυσχεραίνει την κυκλοφορία), ανεβαίνει κι η ζέστη. πώς τό ‘παν; Παλιοβουνό.;

Απ΄ όπου και να κοιτάξεις την πόλη είναι φαντασμαγορική, φωτογενής!

Προς το τέλος της διαδρομής όσοι (φτυσμένοι) επιστρέφουν ενθαρρύνουν αυτούς που ακόμη ανεβαίνουν: Καλά τα πάτε! Φτάνετε, άλλα 20 λεπτά! Ναι, αλλά έχουμε κολλήσει για μισή ώρα στο άλλα 20 λεπτά. Στο τελευταίο εναπομείναν . εικοσάλεπτο κι ενώ έχει πάει 12:30 κι αφού μας έχει -κυριολεκτικά- βγει ο πάτος

σταματάμε, με την σημαία του Κούσκο σε απόσταση . (κομμένης) ανάσας!

Όχι άσχημα Όπως είπε κι η νεαρά γερμανίς Respect! (οι γονείς μας ποτέ δεν θά ‘καναν κάτι τέτοιο! -γιατί καλέ οι δικοί μας θα το κάνανε!; Κάτι μας είπες, τώρα)

Η επιστροφή δεν είναι λιγότερο επίπονη. Ναι μεν είναι κάθοδος, αλλά το πρώτο μέρος είναι πολύ απότομο (κάποιο παθαίνουν ίλιγγο στο κομμάτι δίπλα σε απότομη πλαγιά). Μας έχει φύγει κι ο πάτος γαρ. Τσιμπάνε και κάτι δαιμονισμένα μυγάκια που αφήνουν μια κοκκινάδα μ΄ ένα κουκουδάκι! Κι όπως αποδεικνύεται, ο Ήλιος καίτοι πίσω από ελαφριά συννεφιά, κάνει έγκαυμα μέσα από 2 μπλουζάκια! Εν ολίγοις, ένα μαρτύριο!

Σερνάμενα ράκη περιδιαβαίνουμε στην 1.5 ώρα που έμεινε τα ερείπια από κοντά.