Η τιμωρία της επιστροφής

Ξεκινάμε από την pension στις 6, πριν το χάραμα. Θα μας πάει η Μαργαρίτα -να βγάλει κάνα φράγκο παραπάνω. Στο δρόμο μας λέει και την ιστορία της. Εχει ζήσει New Jersey, Λισσαβόνα, Λονδίνο. Έχει αυτόματο αυτοκίνητο που μάλλον έφερε από Αμερική και φαίνεται να έχει διάφορα άγχη γύρω απ το αυτοκίνητο και -ρε διάολε- οδηγεί πολύ στη μέση του δρόμου! Μέχρι που μας βρίσκει κάποιος ξυστά και χτυπάει τον καθρέφτη. Αυτός δεν σταματάει, αλλά η Μαργαρίτα βγαίνει τσατισμένη: “Καλά, δεν ξέρει πως εδώ οδηγούμε στο κέντρο γιατί στην άκρη του δρόμου έχει κακοτοπιές!?”

Φτάνουμε σώοι στο αεροδρόμιο. Ευτυχώς, γιατί η αεροπορική εταιρεία μας ετοιμάζει το βασανιστήριο της επιστροφής!

Το πρώτο κομμάτι της πτήσης στο νησί Sal πάει ρολόι. Στο Sal κι αφού περάσουμε τον έλεγχο, μένουμε να περιμένουμε την ανακοίνωση της επιβίβασης. Οι ώρες περνούν, ανακοίνωση δεν γίνεται -καμία! Ούτε επιβίβασης, ούτε επεξήγησης. Ούτε internet υπάρχει Ούτε υπάλληλος γύρω να ρωτήσεις. Οι αστυνομικοί δεν αφήνουν κανέναν να βγει πίσω στα γκισέ της εταιρίας. Δεν υπάρχει τρόπος να μάθουμε τίποτα. Και η πτήση βγαίνει από τον πίνακα ανακοινώσεων ε? Άλλωστε το πε και η Μαργαρίτα: ”Αυτή η εταιρία είναι υπό διάλυση. Η πτήση φεύγει στις 5 κι αυτοί αρχίζουν να σκέφτονται πως θα πετάξουν στις 5:05. Πρέπει να κλείσει, θα κλείσει!”

Μετά από 2 και ώρες αναμονής, εμφανίζεται το πλήρωμα που πέρασε τον έλεγχο! Μπα, θα πετάξουμε δηλαδής! Στην ερώτηση μας, ο πιλότος μας διαβεβαιώνει πως η πτήση όντως θα γίνει και πως η καθυστέρηση οφείλεται σε προσωπικούς λόγους. Τώρα αυτό θα μπορούσε να ναι οτιδήποτε απ' το “χθες βράδυ τά πινα και άργησα να σηκωθώ”, μέχρι να του χει πεθάνει κάποιος Τι να πεις? Και πώς να το ελέγξεις? Να το ελέγξεις, κατ' αρχήν? Οι ξένοι συνταξιδιώτες μας φαίνονται χαλαροί. Ένας ντόπιος παίρνει ανάποδες, πετάει την ασφάλεια κι αρχίζει να φωνάζει. Σε ποιόν Δεν υπάρχει υπεύθυνος. Ναι, φωνάζουν την αστυνομία, να βάλει τάξη!

Καμιά φορά αποφασίζουν να μας βάλουν στην ουρά για επιβίβαση. Δεν το πιστεύουμε! Και καλώς! Άλλο ένα μισάωρο, παραπάνω, με τις κάρτες επιβίβασης ελεγμένες και στο χέρι, και χωρίς καμία εξήγηση, μας επιστρέφουν στην αίθουσα αναμονής. Από έναν υπάλληλο του αεροδρομίου, που περνάει τυχαία, μαθαίνουμε πως υπάρχει πρόβλημα ανεφοδιασμού λόγω κάποιας διαρροής Πάλι καλά δεν πάθαμε και τίποτα! Άσε ρε, δεν πάμε πουθενά! Καλά είμαστε εδώ! Έχουμε ρίξει και το συνάλλαγμα που περίσσευε στον τοπικό έρανο. Αγοράζουμε σάντουιτς με ευρώ. Εμφανίζονται υπάλληλοι των Καμποβερντικων Αερογραμμών να μοιράσουν κουπόνια για σάντουιτς σ' όποιον είναι στο καφενείο. Με την ώρα το παίρνουμε χαμπάρι όλοι (βέβαια το καφενείο ξεπουλάει ότι είχε κι από πέρυσι και τα κουπόνια αρχίζουν να μοιράζονται χωρίς καν έλεγχο κάρτας επιβίβασης, όποιος πρόλαβε σάντουιτς έφαγε!) Εν τω μεταξύ έχουν αναχωρήσει άλλες πτήσεις για Amsterdam (TUI, Transavia).

Όπως περιμέναμε τόσες ώρες, χωρίς καμία εξήγηση, έτσι και φορτωνόμαστε στο αεροπλάνο 4.5 ώρες μετά την προγραμματισμένη αναχώρηση, χωρίς καμιά ανακοίνωση. Έχουμε άλλο αεροπλάνο, οπότε οι θέσεις μας δεν ισχύουν. Ο πιλότος ζητάει συγνώμη για την καθυστέρηση που εξακολουθεί να αποδίδει σε προσωπικούς λόγους! Και υπόσχεται να καλύψει την καθυστέρηση στον δρόμο. Τώρα πως θα το κάνει αυτό? Θα πάρει παράδρομο, θα πάει πάνω απ' το όριο ή δεν θα κάνει στάση στον Λεβέντη? Θα σηκωθεί κάνας εξαγριωμένος να τον σφάξει και θα το πούνε και τρομοκρατική επίθεση! Άλλο ένα μισάωρο στον διάδρομο. Εμ δεν είναι μόνον να πάρεις απόφαση να ξεκινήσεις, θα πρέπει να πάρεις και άδεια πλεύσης και συντεταγμένες προσγείωσης κι απ' το Schiphol. Γιατί τέλος πάντων να τα πάρεις σήμερα όταν έχεις αργήσει 5 ώρες? Ναι, η πτήση θα πάρει φύλλο πορείας και θα προσγειωθεί όταν η κίνηση

στο Schiphol θα χει κοπάσει: στις 23:30!