Langkawi – Cameron Highlands: Ματ σε έξη κινήσεις

Πώς μπορεί κανείς να χτίσει μια περιπέτεια εκ του μη όντως, πηγαίνοντας απλώς από ένα σημείο Α σε ένα σημείο Β; Πολύ απλό: με την απαιτούμενη έλλειψη προγραμματισμού, σε περίοδο αιχμής, σε μια άγνωστη χώρα!

Το πρόβλημα που έπρεπε να λύσουμε είναι να πάμε από το νησί Langkawi στα σύνορα με την Ταϊλάνδη, στα βουνά των Cameron Highlands (στο εσωτερικό της χώρας) χρησιμοποιώντας μέσα μαζικής μεταφοράς.

Το πρόβλημα είναι επιλύσιμο με αρκετό προγραμματισμό και εκ των προτέρων δουλειά, αλλά αυτό θα έκανε τη ζωή βαρετή και εύκολη Έτσι έχουμε καταλήξει να πρέπει να πάμε (ξεκινώντας πρωί) από Σαμοθράκη για να φτάσουμε βράδυ Καλαμπάκα όπου έχουμε κλείσει ξενοδοχείο για δύο βραδιές. Έχουμε ήδη κλείσει λεωφορείο από Θεσσαλονίκη για Καλαμπάκα στις 2 το μεσημέρι, αλλά πρέπει κάπως να φτάσουμε Θεσσαλονίκη και ξέρουμε καλά ότι όλα τα πρωινά λεωφορεία από Αλεξανδρούπολη για Θεσσαλονίκη είναι ήδη γεμάτα

Βήμα πρώτο: από το ξενοδοχείο στο σταθμό του φέρρυ στις έξη το πρωί

Εδώ δούλεψε το Grab, στο οποίο έχουμε ήδη εθιστεί. Τίποτε δραματικό, άργησε λίγο αλλά ήρθε. Το φέρρυ φεύγει στις 7:30 Η καλη μέρα από το πρωί φαίνεται, η όχι;

Βήμα δεύτερο: με φέρρυ από το λανγκαβι στο Κουάλα Περλις στις 7:30

Αυτό θα έπρεπε να είναι ένα εύκολο βήμα αλλά δεν έχουμε κλείσει εισιτήριο από πριν, οπότε στηνόμαστε στην ουρά να ανοίξει το γκισέ για το πρώτο πρωινό. Ευτυχώς υπάρχουν ακόμη θέσεις (αλλά 250 έχουν ήδη κλείσει)

Όλα πλέουν καλώς, με την εξαίρεση του ότι σε κάποια φάση σταματάμε χωρίς προφανή λόγο στη μέση της θάλασσας. Ο λόγος γίνεται σαφής όταν σταματάμε ξανά πενήντα μέτρα από το μώλο: Είναι άμπωτη και το καράβι δεν μπορεί να δέσει. Με τα χίλια ζόρια κάποτε τα καταφέρνει ο καπετάνιος, κυριολεκτικά μέσα σε ένα κουβά λασπόνερα, παρέα με αλιγάτορες και σκουπίδια.

Φτάσαμε λοιπόν Αλεξανδρούπολη, τώρα περνάμε στο σασπενς: θα βρούμε τρόπο να φύγουμε;

Βήμα τρίτο: Σταθμός λεωφορείων Κουάλα Περλις για Butterworth (και ο θεός βοηθός)

Τραβάμε τις βαλίτσες 450 μέτρα από το φέρρυ στο σταθμό λεωφορείων. Ελπίζουμε βέβαια ότι θα έχουν βάλει κάτι έξτρα η θα ακυρώσει κάποιος. Δεν υπάρχει τίποτε έξτρα αλλά ένας μυστήριος τύπος μας λέει ότι θα μας βάλει στο λεωφορείο των 10:30. Περιμένουμε λοιπόν

(Η εναλλακτική είναι να πάμε με ταξί στην ενδοχώρα για να βρούμε το σταθμό των τραίνων, όμως τραίνα δεν έχουμε χρησιμοποιήσει μέχρι τώρα και δεν έχουμε ιδέα αν θα έχει θέσεις κλπ)

Μετά από δέκα λεπτά αναμονής ο μυστήριος τύπος λέει ότι μπορεί να μας βάλει σε λεωφορείο των 10, να πάμε σε ενδιάμεσο σταθμό (Alor Setar) και από εκεί να βρούμε λεωφορείο για Butterworth. Πληρώνουμε λοιπόν ένα νταβατζιλιδικο εισιτήριο ( χωρίς απόδειξη) και ανεβαίνουμε.

Εδώ συμβαίνει και το εξής ανεπανάληπτο: Ανεβαίνει ελεγκτής για τα εισιτήρια, μας ζητάει εισιτήρια, λέμε δεν έχουμε (αφού δεν μας έδωσε τίποτε ο μυστήριος), σηκώνει τους ώμους και προχωράει. Τα συμπεράσματα δικά σας

Το λεωφορείο αποδεικνύεται τοπικό, μας γυρνάει κάθε κουτσοχωρι και πηγαίνει το πολύ με 40 κλμ/ώρα. Βέβαια σε όλη τη διαδρομή καταστρώνουμε σχέδια επί εναλλακτικών σχεδίων για το τι θα κάνουμε σε κάθε σενάριο, με το ποιο δραματικό να ακυρώσουμε τη διαμονή στα Cameron Highlands και να πάμε κατευθείαν Κουάλα Λουμπούρ.

Μετά από ένα αιώνα φτάνουμε κατά τις δώδεκα παρά στο Alor Setar. Είναι σαν να έχουμε φτάσει Καβάλα. Είναι πρόοδος, αλλά δυστυχώς το επόμενο λεωφορείο για Butterworth είναι στις 1:30. Και υπερηχητικά να πηγαίνει δεν θα είμαστε εκεί στις 2.

Βήμα τέταρτο: Αλορ Σεταρ, με ταξι από τα λεωφορεία στο σταθμό τραίνου

Αποφασίζουμε να αλλάξουμε μέσο μεταφοράς. Χωρίς σύνδεση δεν μπορούμε να βρούμε Grab, και η υπάλληλος στο σταθμό λεωφορείων δεν φαίνεται να το έχει ακούσει. Μας λένε είναι κοντά. Μπαίνουμε λοιπόν γρήγορα-γρήγορα σε ταξί.

Ο σταθμός τραίνων είναι μακρυά αλλά φτάνουμε κάποτε. Δυστυχώς ενώ έχει κάθε ώρα τραίνο, δεν έχει στις 12:08, και το επόμενο είναι στις 1:08.

Εδώ αποφασίζουμε ότι έχουμε χάσει το τραίνο, συγνώμη το λεωφορείο των 2:00 για Καλαμπάκα. Κάποια άλλα σενάρια είναι να πάμε με άλλο τραίνο στο Ipoh (πως λέμε Λάρισα) για να δούμε από εκεί μήπως για Καλαμπάκα, αλλά μας λένε ότι αυτό δεν έχει θέσεις.

Αναγκαστικά λοιπόν παίρνουμε το τραίνο των 1:08 για Butterworth

Βήμα πέμπτο: Αλορ Σεταρ Μπατεργουορθ με τραίνο

Εδώ ανακαλύπτουμε γιατί είχε θέσεις το τραίνο. Τα βαγόνια είναι σαν του μετρό (τα έχουν δανειστεί από το μέτρο της Κουάλα Λουμπούρ), τα καθίσματα είναι χωρίς αρίθμηση και οποίος πρόλαβε το κύριο είδε.

Εννοείται ότι πρέπει να σταθούμε όρθιοι αλλά μικρό το κακό. Διασχίζουμε με ταχύτητα την ατέλειωτη Μαλαισιανη πεδιάδα όπου η ζούγκλα έχει καθαριστεί για να δώσει τόπο σε φυτείες.

Φτάνουμε Butterworth στις 2:30. Το λεωφορείο έχει φύγει βέβαια. Προς μεγάλη έκπληξη όμως, υπάρχει και άλλο λεωφορείο στις τέσσερις! Πώς προέκυψε αυτό; Μάλλον τοπική εταιρεία που δεν εμφανίζεται στο online σύστημα.

Βήμα έκτο: Butterworth Cameron Highlands με λεωφορείο

Εδώ χαλαρώνουμε καθότι πλέον ξέρουμε ότι κάποτε θα φτάσουμε στην Καλαμπάκα. Πάντως ο οδηγός καταφέρνει να μας μεταδώσει ότι ο δρόμος θα έχει πολλές στροφές και δεν μας είπε ψέματα

Άξιζε τον κόπο η επιμονή; Θα φανεί στο επόμενο ποστ